ระฆังทองสัมฤทธิ์นี้เป็นรูปแบบที่ชำรุดทรุดโทรมอย่างมากในบรรดาระฆังของราชวงศ์โชซอน และไม่มีนัยสำคัญในแง่ของรูปแบบ อย่างไรก็ตาม ว่ากันว่าได้รับการหล่อครั้งแรกที่วัด Yongdasa บนภูเขา Yonghwasan ใน Hwacheon ในปี 1787 (ปีที่ 11 ของกษัตริย์ Jeongjo รัชสมัย) และกล่าวกันว่ามีการถวายที่วัด Simgoksa ในเมือง Yanggu ในปี พ.ศ. 2421 (ปีที่ 15 แห่งรัชสมัยของพระเจ้า Gojong) อย่างไรก็ตาม เป็นประเภทเดียวกับที่เก็บไว้ที่วัด Guryongsa ใน Wonju
มีคุณค่าอย่างยิ่งที่หาได้ยากในกระดาษที่มีอักษรภาษาเกาหลีในยุคนี้
ได้รับการจัดแสดงที่พิพิธภัณฑ์จังหวัดคังวอนตั้งแต่ปี 1977 และถูกย้ายไปที่วัด Woljeongsa ในเดือนกันยายน 1999 และปัจจุบันจัดแสดงอยู่ที่พิพิธภัณฑ์ Seongbo
บนยอดระฆังมีสายมังกรรูปโอเมก้า (Ω) มีหัวมังกรอยู่คนละด้าน แผ่นด้านบนมีลักษณะเป็นครึ่งทรงกลม และมีแถบเป็นเส้นแยกออกจากตัวหลัก โดยมีลายดอกบัวสลักอยู่รอบๆ หยงหนู ลำตัวแบ่งออกเป็นสี่ส่วนโดยหมุนแถบสามแถว และใช้พื้นผิวเล็กๆ โดยไม่มีการตกแต่งใดๆ เช่น แท่นบนและล่าง พระโพธิสัตว์ยืน และยูกัก
แต่มีความหมายที่สำคัญคือมีจารึกอักษรเกาหลีและจีนอยู่ที่ด้านบนและด้านล่างของลำตัวตามลำดับ ในบรรดานั้น ระฆังที่จารึกอักษรจีนที่ด้านล่างเป็นระฆังหลักเมื่อมีการหล่อครั้งแรกในปี 1787 (เฉียนหลง [乾隆] 52, พระเจ้าจองโจ 11) ที่วัดยองดาซาบนภูเขายงฮวาซานในนางชอน จะเห็นได้ว่าสิ่งนี้เสร็จสิ้นแล้ว Nangcheon คือ Hwacheon-gun ในปัจจุบัน และ Yonghwasan เป็นภูเขาที่สร้างพรมแดนระหว่าง Hwacheon-gun และ Chuncheon-si แต่ไม่ทราบตำแหน่งของวัด Yongdasa
คำจารึกภาษาเกาหลีที่ด้านบนเป็นคำอธิษฐานในเวลาที่มีการระฆังอีกครั้ง และข้อความภาษาเกาหลีสลักด้วยตัวอักษรหนาทาสีแดง เนื้อหาคือในปี พ.ศ. 2422 (ปีที่ 5 ของกวางซอ ปีที่ 16 ของการครองราชย์ของกษัตริย์โกจง) ฮวัง หญิงสะอาดที่อาศัยอยู่ในคยองซอง ได้บริจาคเงินให้กับวัดซิมกกในพัลรัง-รี ดงมยอน หยางกูกุน ข้อเท็จจริงนี้ได้รับการยืนยันในวัด Geonbongsa นอกจากนี้ยังได้รับการยืนยันในโบราณสถานของวัด Simgoksa ในเขตประวัติศาสตร์ของวัด Bonmal
ระฆังใบนี้ไม่มีนัยสำคัญทางโวหาร แต่มีสิ่งที่เรียกว่า วอนมยอง (原銘) และ ชุมยอง (追銘) และชื่อของวัดทั้งสองที่บูชาระฆังนี้ปรากฏขึ้น และชื่อภาษาเกาหลีก็ได้รับการยืนยันในวรรณคดีด้วย และเขียนเป็นภาษาเกาหลีในช่วงนี้