วัดซังวอนซาบนภูเขาโอแดซานถูกสร้างขึ้นโดยอาจารย์จาจังในรัชสมัยของสมเด็จพระราชินีซอนด็อกแห่งชิลลา ร่วมกับวัดวอลจองซา สร้างขึ้นใหม่ในปีที่ 4 ของกษัตริย์ซองด็อก (705) แต่ถูกไฟไหม้ในปี 1946 และสร้างขึ้นใหม่ในปี 1947 วัดแห่งนี้อนุรักษ์ระฆังทองสัมฤทธิ์ที่เก่าแก่ที่สุดของเกาหลี (สมบัติของชาติ) สูง 1.67 ม. และมีเส้นผ่านศูนย์กลาง 91 ซม. สร้างขึ้นในปีที่ 24 ของการครองราชย์ของกษัตริย์ซองด็อกในชิลลา และมีชื่อเสียงในด้านเสียงที่สวยงาม นอกจากนี้ ยังมีรูปปั้นมุนซูดง ซึ่งว่ากันว่ากษัตริย์เซโจเคยพบเห็น และจุงชาง กวอนซอนมุน ซึ่งเป็นหนังสือที่เขียนด้วยลายมือที่เขียนโดยกษัตริย์เซโจเพื่อสร้างวัดซังวอนซาขึ้นใหม่ที่นั่น เป็นสถานที่ที่เรียกว่าควังยองกอลซึ่งเป็นหนึ่งในตำนานของกษัตริย์เซโจที่เกี่ยวข้องกับภูเขาโอแดซาน มีอยู่วันหนึ่งขณะที่กษัตริย์เซโจกำลังสวดมนต์อยู่ที่วัดซังวอนซา น้ำใสของโอแดชอนนั้นดีมากจนพระองค์กำลังอาบน้ำอยู่ ตามลำพัง. ตอนนั้นฉันขอให้ผู้โดยสารที่ผ่านไปมาช่วยดันหลังฉัน หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว กษัตริย์เซโจก็บอกสหายของเขาว่า “ไม่ว่าจะไปที่ไหน อย่าบอกว่าล้างพระศพของกษัตริย์” สหายคนนั้นยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่ว่าจะไปที่ไหน อย่าพูดว่าเห็นพระโพธิสัตว์มัญชุด้วยตัวท่านเอง” ” แล้วจู่ๆก็หายไป กษัตริย์เซโจทรงประหลาดใจและมองไปรอบ ๆ ก็พบว่าไม่พบพระภิกษุร่วมพระองค์เลย และฝีบนพระวรกายของพระองค์หายดีแล้วราวกับได้รับการชำระล้างแล้ว ด้วยวิธีนี้ กษัตริย์เซโจจึงได้ทรงรักษาโรคที่รักษาไม่หายของพระองค์ด้วยพระโพธิสัตว์มัญชุ สะเทือนใจมากจนเรียกจิตรกรมาวาดและแกะสลักรูปพระภิกษุที่เขาเพิ่งพบ และรูปปั้นไม้นี้คือรูปปั้นของมุนซูดงแห่งวัดซังวอนซาและเป็นสถานที่ซึ่ง ท่อที่แขวนไว้เวลาอาบน้ำคือท่อปัจจุบัน