หินแกรนิตเป็นหินพลูโตนิกที่สร้างขึ้นโดยการทำให้แมกมาแข็งตัวที่อยู่ลึกลงไปใต้ดิน ด้วยวิธีนี้ หินที่ก่อตัวขึ้นภายใต้สภาวะที่มีอุณหภูมิและความดันสูงที่อยู่ลึกลงไปใต้ดินจะเกิด 'สภาพอากาศ' ซึ่งอุณหภูมิและความดันจะลดลง และถูกทำลายได้ง่ายเมื่อขึ้นมาใกล้พื้นผิว โดยเฉพาะอย่างยิ่งการผุกร่อนจะเกิดขึ้นอย่างแข็งขันเมื่อหินสัมผัสกับความชื้นใต้ดิน นี่คือการผุกร่อนทางเคมีประเภทหนึ่ง (ปรากฏการณ์ที่พันธะของแร่ธาตุที่ประกอบเป็นหินแตกตัว) และเรียกว่าการผุกร่อนแบบลึก (หรือการผุกร่อนแบบเคมีลึก) เพราะเกิดขึ้นใต้ดิน
เมื่อการผุกร่อนแบบลึกถูกเร่งขึ้นในชั้นนี้ มีลักษณะเป็นหินแข็ง มันอ่อนแอมากจนสามารถแตกหักได้ง่ายแม้จะใช้แรงมือมนุษย์ และวัสดุที่สร้างขึ้นเป็นผลให้เรียกว่าซาโปรไลต์ อย่างไรก็ตาม เมื่อหินแกรนิตที่ได้รับสภาพดินฟ้าอากาศเพียงเล็กน้อยหรือไม่มีเลยถูกสัมผัสเหนือพื้นดิน หินแกรนิตนั้นจะไม่เกิดสภาพดินฟ้าอากาศที่ลึกไปกว่านี้อีก เนื่องจากมีเวลาสัมผัสกับความชื้นสั้น ก่อตัวเป็นภูเขาหินขนาดใหญ่ กล่าวอีกนัยหนึ่ง หลังจากที่สภาพดินฟ้าอากาศลึก ภูเขายงฮวาซานก็ถูกเปิดออกสู่พื้นผิวเป็นมวลหินรูปทรงโดมขนาดใหญ่ซึ่งมีรอยแตกเล็กน้อยหลังจากที่วัสดุที่ผุกร่อนและอ่อนแอ (ซาโปรไลต์) ถูกพัดพาออกไป ก่อตัวเป็นภูเขาหินในปัจจุบัน
< ที่มา: อุทยานธรณีแห่งชาติเขตสันติภาพคังวอน>